Dit is het reisverslag van onze roadtrip over Route 66. We reden de hele route, van Chicago tot in Los Angeles. Tijdens onze reis van 20 dagen reden we meer dan 5000 km.
Bestemmingen: Chicago, Springfield (Illinois), St. Louis, Springfield (Missouri), Branson, Oklahoma City, Amarillo, Santa Fe, Albuquerque, Holbrook, Needles, Anaheim, Los Angeles
Bezienswaardigheden: Route 66, Willis Tower, Magnificent Mile, Shedd Aquarium, Trump Tower, Lou Mitchell’s, Joliet Prison, Lincoln Memorial, Chain of Rocks Bridge, Gateway Arch, Cozy Dog Drive In, Silver Dollar City, Big Texan Steak Ranch, Cadillac Ranch, Palo Duro Canyon State Park, Los Alamos, Bandelier National Monument, El Morro National Monument, Seligman, Oatman, Disneyland, Santa Monica
Wie: Jelle Collignon en Heidi Willekens
Staat: Illinois, Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona, California
Jaar: Juli 2015
Dag 1: Vlucht van Brussel naar Chicago, via JFK
In de voormiddag vertrokken we in Brussel richting Chicago. We hadden een overstap in New York JFK. Hier was het MEGA DRUK! Gelukkig hadden we genoeg tijd en waren we al eens eerder in de VS geweest, waardoor we een groot deel van de rij mochten overslaan. De eerste vlucht vlogen we Economy Plus en was de bediening van Delta weer schitterend. De vlucht van New York naar Chicago vlogen we met een klein vliegtuig, met slechts 4 passagiers naast elkaar.
Eenmaal geland op Chicago O’Hare namen we een taxi naar het hotel.
Dag 2: Chicago (Illinois), de startplaats van route 66
Onze eerste volledige dag in de USA zit erop. Gisterenavond waren we in Chicago aangekomen in het hotel Holiday Inn Chicago Mart Plaza. Een mooi en aangenaam hotel! Het regende en het was koud. Deze morgen hadden we ons dus niet te licht aangekleed om de stad te verkennen. Was dat een vergissing! Het was om 9 uur ‘s morgens al 27 graden met een hoge luchtvochtigheid. Echt plakweer.
Ontbijt bij Lou Mitchell’s
Aangezien we door het tijdsverschil van 7 uur al om 6 uur wakker waren, zijn we vroeg kunnen vertrekken naar Lou Mitchell’s voor het ontbijt. De Route 66 diner zat om 8 uur bijna helemaal vol. We konden nog een plaatsje krijgen en konden smullen van Banana Pancakes en een Belgium Bacon Waffle! Een stevig ontbijt voor een drukke dag.
Skydeck in Willis Tower
Om 9 uur stonden we aan de deur van Willis Tower voor een bezoek aan het Skydeck op de 103de verdieping. Het uitzicht vanop de meer dan 430m hoge toren is indrukwekkend, maar toch minder spectaculair dan het Empire State Building of Top of the Rock in New York. Een angstaanjagend hoogtepunt van het bezoek was de Ledge. Een glazen platform dat uit het gebouw steekt, waardoor je recht naar beneden kan kijken. Niets voor mensen met hoogtevrees.
Buckingham Fountain en Shedd Aquarium
Daarna trokken we naar Adams Street, waar de start van Route 66 ligt. Na een foto bij het startbord gingen we te voet verder richting Shedd Aquarium. Onderweg stopten we nog bij Buckingham Fountain. Deze gigantische fontein is vooral bekend door de generiek van Married, With Children.
Shedd Aquarium viel een beetje tegen. Het zijn knappe tentoonstellingen, maar het was er ongelooflijk druk en we hadden meer grote dieren verwacht. Het Adler Planetarium was een pak rustiger, en ook veel interessanter!
Genoeg educatieve bezoeken voor 1 dag, nu was het aan de terrasjes en winkeltjes. We namen de bus naar Navy Pier. Op deze heel lange pier zijn er verschillende restaurants en cafés.
Voor het avondeten gingen we naar het Rainforest Café. Dit is echt een traditie geworden. We hebben ons wel nog steeds niet durven wagen aan de Volcano, een decadent dessert van ijs, brownies en chocoladesaus.
Dag 3: shoppen in Chicago (Illinois)
Ook vandaag waren we vroeg wakker, al om 7 uur. Na een snel ontbijt in de lokale Starbucks-look-a-like startten we onze wandeling tussen de wolkenkrabbers. We passeerden het Thomson Center, het Chicago Theatre en zelfs een opname van een tv-commercial waarvoor een ganse parade werd opgezet. Verder zouden we naar Macy’s gaan. Om 9u30 stonden we aan de deur om dan te zien dat het pas open ging om 10u. In een supermarkt in de buurt dan maar wat gaan afkoelen, want het was weer heet en vochtig vandaag.
Om 10 uur zijn we terug naar Macy’s gegaan om te gaan shoppen. 1u30 later bleek het bij wat rondkijken gebleven te zijn, want we hadden niets gekocht.
Van Macy’s gingen we naar de Cloud Gate in Millennium Park. Cloud Gate is eigenlijk een gigantische blinkende boon waarin je jezelf en de skyline van Chicago kan zien.
Magnificent Mile
Vanuit Millennium Park stapten we over de DuSable Bridge naar de Magnificent Mile, een ongelooflijke drukke straat met allemaal winkels en restaurants. Na een snelle lunch belandden we in een 2e vestiging van Macy’s met erlangs nog een groot winkelcentrum. Ook hier niet veel gevonden.
Op het einde van de straat keerden we langs de andere kant terug. Bij een kerkje kwam er net een pasgetrouwd koppel buiten. De hele straat genoot mee. Dan kwamen we bij de winkel waar Heidi al enkele maanden naar uitkeek: Hershey’s Chocolate World!
Een beetje verder barstte er plots een warmte onweer los. De regen viel met bakken uit de lucht, bliksem verlichtte de stad en donder kletterde tussen de gebouwen. Gelukkig duurde dit maar een half uurtje, zodat we niet te lang moesten schuilen en snel verder konden naar het hotel. Onderweg hebben we nog snel gereserveerd in een Mexicaans restaurant om vanavond te gaan eten.
Morgen verlaten we de 3de grootste stad van de VS en starten we onze trip langs Route 66.
Dag 4: De start van onze roadtrip, van Chicago (Illinois) naar Springfield (Illinois)
Vroeg uit de veren! Een snel ontbijt en dan een taxi nemen richting Alamo bij de luchthaven van Chicago. Dat ging heel wat minder snel.. We hadden onmiddellijk een taxi, maar de chauffeur sprak amper Engels en wist totaal niet waar hij naartoe moest rijden. Eens in de buurt van de luchthaven moesten we hem mee de weg wijzen. Toen we het zelf ook niet meer wisten, heeft hij de weg moeten vragen aan een collega via de telefoon. We draaiden dan de goede weg in, maar dan reed hij de inrit voorbij en kwamen we bij een ander verhuurbedrijf uit. Iemand van dat bedrijf vertelde waar we moesten zijn. Gelukkig had de chauffeur ondertussen al wel de betaalmeter stopgezet..
De perfecte auto, een Dodge Charger
Bij Alamo ging alles wel heel vlot. Ze probeerden enkel nog een upgrade naar een Chevrolet Camaro aan te smeren, voor $15 per dag extra, een vriendenprijsje. Dat hebben we toch maar afgewezen.. Op de parking mochten we een auto uit de fullsize categorie kiezen en Jelle was super blij dat er een Dodge Charger stond! Alles snel in de auto geladen en vertrokken voor onze trip langs Route 66!
De eerste stop was het geboortehuis van Walt Disney. Heidi was wel niet helemaal gewonnen voor de buurt waar we door moesten. Maar al bij al viel het nog best goed mee. Na enkele foto’s reden we door naar het Museum of Science and Industry.
Museum of Science and industry
Het museum was modern met veel interessante experimenten zoals een Tesla-coil om bliksem te maken en een echte tornado. Hoogtepunt was een rondleiding door een echte duikboot, de U-505. Deze werd in 1944 door de Amerikanen veroverd op de Duitsers. We hadden ook tickets voor de expo Robots, presented by Google. De robots waren wel interessant, maar het had toch wat meer mogen zijn.
Normaal zouden we verder rijden naar Dell Rhea’s Chicken Basket, maar we waren al te lang in het museum gebleven en hadden grote honger. We hebben dan in het museum al gegeten en zijn recht naar de volgende stop gereden.
De ene iconische locatie na de andere
Joliet Prison is al jaren gesloten, maar was nog het decor voor verschillende films en series. De bekendste zijn The Blues Brothers en Prison Break.
Wat verderop kwamen we de eerste van de ‘Muffler Men’ tegen. Deze reuzen stonden in de jaren 50 langs snelwegen om auto-onderdelen te promoten. Bij de Gemini Giant werd uiteindelijk de uitlaat vervangen door een raket en werd de reus gekleed als astronaut. Hij promootte de Launching Pad Drive-In, die ondertussen gesloten is.
Volgende stop was de Polk-A-Dot Drive-In waar er levensgrote beelden van bekende mensen staan. Na enkele foto’s reden we verder naar de Two-Cell Jail in Gardner. Deze gevangenis heeft maar 2 cellen. We hebben hier ook nog een geocache opgepikt.
Daarna kwamen we langs 2 oude tankstations, The Dwight Texaco Station en The Odell Station.
Niet veel verder kwamen we langs de Old Log Cabin Inn. Dit houten gebouw werd omhoog gekrikt en 180° gedraaid toen Route 66 werd verlegd van de ene kant naar de andere van het gebouw.
In Pontiac hielden we halt bij de bekende muurschilderingen. Na enkele foto’s reden we door naar Atlanta, waar we een 2de van de Muffler Men tegenkwamen, The Bunyon Giant. Hier werd de uitlaat vervangen door een hotdog. Er was nog een koppel aan het rondkijken. Zij kwamen uit Londen en waren ook langs Route 66 aan het rijden.
Ondertussen was het al laat geworden. Doordat we altijd de originele Route 66 gevolgd hebben, en nooit op de snelweg zijn geweest, liepen we al 3 uur achter op ons schema. We waren pas om 20u30 bij het hotel. We verbleven deze nacht in Baymont Inn & Suites Springfield. Gelukkig was er vlakbij een gezellig en vooral heel goedkoop restaurantje. 11 dollar voor 6 gigantische ribben met friet en een slaatje! Heidi vond haar kip ook lekker.. 😉
Dag 5: Springfied (Illinois), hometown van President Lincoln
Na een lekker ontbijt vertrokken voor een dag vol Amerikaanse geschiedenis. Springfield is de thuisstad van President Lincoln. Hij woonde hier tot hij werd verkozen tot president en naar het Witte Huis verhuisde.
Eerst bezochten we Lincoln’s Tomb State Historic Site. Dit imposante monument is de graftombe van President Abraham Lincoln. Mensen komen hier echt naartoe om Lincoln te eren.
Dan reden we naar het Abraham Lincoln Presidential Library and Museum. Dit kleine maar interessante museum geeft een goed beeld van het leven van Lincoln, met vooral de nadruk op zijn presidentschap en zijn rol in de burgeroorlog. In 2 knap uitgewerkte shows werd zijn verhaal verteld. In het museum zagen we ook een Amish familie in traditionele klederdracht, maar met fancy Nike sportschoenen!
Na het museum gingen we naar het Lincoln Home National Historic District. Het gebied rond het huis van Lincoln wordt beheerd door de National Park Service en is verkeersvrij. De omgeving brengt je in de sfeer van de jaren 1860.
Cozy Dog Drive-In, best corndogs in town!
Ondertussen was het al dik op de middag en kregen we stilaan honger. Ideaal moment om bij de Cozy Dog Drive-In te passeren! De Cozy Dog Drive-In is de thuis van de enige echte ‘Cozy Dog’. Een Cozy Dog is een worst op een stokje die in een maïsdeeg wordt gerold en dan wordt gefrituurd. HEERLIJK! In de Cozy Dog kwamen we weer het koppel uit Londen tegen dat we gisteren ook al zagen.
De rest van de namiddag hebben we gerelaxed in White Oaks Mall.
Dag 6: Een korte rit van Springfield (Illinois) naar St. Louis (Missouri)
Vandaag stond er een korte rit op het programma, maar een 150km. Eerste stop was het Ariston Café, het oudste restaurant langs Route 66. De eerste maaltijden werden hier bereid in 1935. Tijdens de hoogdagen van de Mother Road kon je er ook tanken en een snack kopen. Het restaurant staat nu nog steeds bekend voor de betere kwaliteit van de gerechten. We hadden nog maar net gegeten, dus zijn na wat foto’s verder gereden.
Chain of Rocks Bridge
Via het Soulby Shell Station, een oud tankstation, reden we naar de Chain of Rock Bridge. Deze brug gaat over de Mississippi. De brug is bekend door de bocht van 30 graden in het midden. Er rijden geen auto’s meer over de brug. Enkel voetgangers en fietsers mogen er over. We maakten een wandeling tot het midden en keerden dan terug om verder te rijden naar ons hotel in St. Louis.
Naar de top van Gateway Arch in een verticaal treintje
Het Omni Majestic Hotel ligt pal in het centrum en heeft mooie grote kamers. We konden te voet naar de Gateway Arch voor een ritje naar de top van het monument. De 192 meter hoge boog maakt deel uit van het Jefferson National Expansion Memorial, ter ere van de uitbreiding van de VS naar het Westen. Een speciale tram met superkleine wagonnetjes voor 5 personen reed tot op de top van de boog. Het uitzicht boven was schitterend!
Ooit ’s werelds grootste treinterminal, St. Louis Union Station
Nadien gingen we langs Union Station. St. Louis Union Station was ooit ’s werelds grootste en drukste treinterminal, maar door de opkomst van de vliegtuigen werd het grote station overbodig en te duur om te onderhouden. Het werd omgebouwd naar een Double Tree hotel, shoppingcenter en entertainment locatie. Veel was er wel niet te zien. We hadden nog 2 uur voor we zouden gaan eten, dus zijn we nog even langs de St. Louis Galleria Mall gereden.
Heerlijk eten bij Sweetie Pie’s
Eten deden we in Sweetie Pie’s. Het eten is hier Real Mississippi Style Cooking. Het restaurant is van de vroegere achtergrondzangeres van Ike & Tina Turner. Er was geen bediening aan tafel. We moesten met een plateau aanschuiven langs het buffet, waar er eten werd opgeschept. Het eten zag er niet al te best uit, maar schijn bedriegt. Alles smaakte heel lekker! De zoete aardappelen met kaneel waren HEERLIJK!
Dag 7: Een lange rit van St. Louis (Missouri) naar Springfield (Missouri)
We hebben lang in de auto gezeten vandaag. We starten met een stop bij Ted Drewes, waar je superlekkere frozen custard kan eten. Awel ja, van horen zeggen, want alles was nog gesloten toen we er aan kwamen. Misschien maar goed, want een ijsje eten nog voor 10 uur is nu ook niet bepaald gezond.
Eens buiten St. Louis zetten we koers naar de Meramec Caverns. De gps gaf aan dat we er waren, maar geen grot te zien. Even navragen bij een tankstation en bleek dat we 20 mijl verder moesten zijn… Weer de auto in en verder rijden. Eens aangekomen bij de grotten gingen we tot bij de ingang en zagen dat het 21 dollar kostte om binnen een kijkje te nemen.. Dat vonden we nu wel heel duur, dus hebben we de shop bezocht en hebben we onze tocht verder gezet richting het Wagon Wheel Motel. Dit prachtige motel bestaat uit allemaal kleine huisjes in een mooi aangelegd landschap. Enkele foto’s en weer verder.
Bij de Totem Pole Trading Post werden we aangesproken door de eigenaar die nieuwsgierig was naar waar we vandaan kwamen. Hij vroeg ons om zijn gastenboek te tekenen. We hebben er ook snel even doorgebladerd en er zijn daar al veel Belgen gepasseerd!
De laatste stop die we hadden gepland was het Stony Dell Resort. Dit verlaten resort ligt er zeer fotogeniek bij. De huisjes waarin je vroeger kon overnachten zijn door planten overwoekerd. Bij het hoofdgebouw leek de tijd stil te staan.
Niet gepland, maar mooi meegenomen waren de World’s Largest Gift Store en Candy Factory. Een beetje verder stopten we nog bij Summer Fresh Market om kaartjes te kopen voor Silver Dollar City. Morgen zullen we dit pretpark een bezoekje brengen.
Het laatste deel van de rit heeft het stevig geregend. We konden dus niet echt door rijden. Vlak bij het hotel zijn we nog snel gestopt bij Walmart om eten te kopen voor vanavond.
Vanavond overnachten we in een echte Route 66 klassieker, Route 66 Rail Haven in Springfield. Dit motel bestaat dit jaar 75 jaar. Elvis heeft hier nog overnacht, maar blijkbaar heeft hij het gebouw al verlaten…
Dag 8: Zijsprong naar Branson (Missouri) voor Silver Dollar City
We hebben overnacht in het Route 66 Rail Haven motel in Springfield, maar dit was geen al te beste keuze… Het motel is prima in orde, niets op aan te merken, maar de airco kreeg het niet koud en het bed was heel smal voor 2 personen. Om half 7 werden we dan ook nog gewekt door een zwaar onweer. Jelle kreeg zelfs een overstromingswaarschuwing op zijn gsm.
Het ontbijt was wel dik in orde en met een goed gevulde maag vertrokken we op onze zijsprong van Route 66, Route 65! Een uurtje later stonden we aan te schuiven om de parking van Silver Dollar City op te rijden.
Dit pretpark ontstond rond de ingang van een grot die je al begin 1900 kon bezoeken. De topattractie was Outlaw Run, een houten achtbaan die 109km/u en 3 keer overkop gaat.
Kort na de middag hadden we het wel gezien en zijn we naar het hotel gereden om in te checken. Even rusten en dan weer door naar Branson Landing.
Een promenade langs een meer met winkels en restaurants. In het midden van de promenade was er elk uur een fonteinen show, van de makers van de fonteinen van het Bellagio in Las Vegas. ’s Avonds hebben we hier ook gegeten in het White River Fish House. LEKKER!
Straks op tijd ons bed in, want morgen staat er een rit van een 600km op het programma…
Deze nacht logeerden we in Best Western Branson Inn.
Dag 9: Weer op Route 66 richting Oklahoma City (Oklahoma)
Een laaaaange rit vandaag. We vertrokken om 8u45 en kwamen om 18u20 bij het hotel in Oklahoma City aan.
Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we richting Gary’s Gay Parita. Gary en zijn vrouw Lena hadden vroeger een Sinclair tankstation en hun zoon, Steve Turner, blijft dit onderhouden. Hij stond net buiten en vertelde ons dat hij het station en de shop weer wilt openen samen met zijn zus. We zeiden dat het er nog knap uitzag, maar volgens Steve waren er al veel borden en spulletjes gestolen sinds dat het station leeg staat..
Vervolgens kwamen we een nog steeds werkende Drive-in Cinema tegen. Elk weekend kan je vanuit je auto naar een film kijken in het theater van Carthage.
Blitz bezoek aan Kansas
Een beetje verder reden we de derde staat van onze trip binnen, Kansas. Maar 21km later zaten we al in de 4de staat, Oklahoma. De eerste stop hier was de McDonalds van Vinita. Deze vestiging van McDonalds zit in een Glass House Restaurant dat I-44 overspant.
Daarna kwamen we de Blue Whale of Catoosa tegen. Hugh Davis bouwde de betonnen walvis als verjaardagscadeau voor zijn vrouw. Tegenwoordig is het een van de meest herkenbare iconen van Route 66.
De laatste stop die we hadden gepland was de Rock Creek Bridge. Deze brug werd gebouwd, nog voor er sprake was van Route 66. Ze maakte deel uit van de Ozark Trail. In 1926 werd dit deel van de Ozark Trail, een deel van Route 66. Net achter de brug staat het verlaten Teepee Drive-in Theatre.
De overige 160km hadden we geen stops gepland, maar zijn we wel nog enkele mooie tankstations en mainstreets tegengekomen.
Na het inchecken in het hotel, Best Western Saddleback Inn, zijn we wat gaan eten.
Dag 10: Op naar Almarillo (Texas) voor een stevige steak
Omdat we de voorbije dagen hadden gemerkt dat de ritten langer duurden dan gepland, hebben we het Oklahoma City National Memorial and Museum overgeslagen om op tijd in het hotel, Holiday Inn Express Hotel & Suites Amarillo west, te zijn om naar de rodeo te kunnen. Uiteindelijk zijn we ook niet meer bij de rodeo geraakt.. Het was nog een uur rijden van aan het hotel, dus zouden we misschien maar net op tijd daar geraakt zijn. Als het daar tegen ook al niet uitverkocht was..
We hebben vandaag ook weer een nieuwe staat aan de lijst kunnen toevoegen: Texas. Heidi was helemaal in haar nopjes toen ze iemand met een cowboyhoed en cowboylaarzen zag! Koeien hadden we door de dag al genoeg gezien…
Stafford Air and Space Museum
Tijdens de rit kwamen we weer enkele mooie tankstations tegen uit lang vervlogen tijden. De eerste grote stop was het Stafford Air and Space Museum in Weatherford. Thomas Stafford was afkomstig uit Weatherford en was NASA commandant op vluchten van Gemini en Apollo. Tijdens de Apollo X missie vloog hij in een baan rond de maan om de maanlanding voor te bereiden. Het museum was klein, maar zeer interessant. Er stonden vliegtuigen uit alle perioden en modellen van verschillende ruimtetuigen. We zagen er ook een koppel uit Duitsland, dat we nadien nog 2 keer tegenkwamen op onze volgende stops.
U-Drop-In, deel van het decor van Cars
Bij de U-Drop-In hebben we de tijd genomen voor wat foto’s. Het gebouw is dan ook prachtig. Het stond model voor enkele gebouwen in de film Cars. In het gastenboek zagen we dat er al veel mensen waren gepasseerd vandaag. Ook mensen uit Antwerpen. De vrouw in de shop vond dat Jelle heel goed Engels sprak en dacht dat we Amerikanen waren!
In Groom zagen we de scheve toren van, jawel, Groom. Deze watertoren werd opzettelijk scheef gebouwd om de aandacht van voorbijrijdende mensen te trekken. Een beetje verder stond ook nog het grootste kruisbeeld van het westelijk halfrond. Het kruis is 58m hoog en van 32km ver te zien.
De laatste stop was Bug Farm. Dit is een parodie op Cadillac Ranch, het kunstwerk dat we over 2 dagen tegenkomen. 5 VW kevers werden met de neus naar beneden in de grond begraven.
Echte Texaanse steak in The Big Texan
Omdat het al te laat was om nog naar de rodeo te rijden, zijn we vandaag al gaan eten in de Big Texan Steak Ranch. Normaal zouden we hier morgen gaan eten. De Big Texan Steak Ranch is wereldberoemd voor de legendarische steak van 2kg, die helemaal gratis is als je hem binnen het uur op eet, samen met een aardappel in de schil en een salade. Zo niet kost hij je 72 dollar en de walk of shame! Het restaurant is een echte favoriet, want er zijn constant wachttijden van 45min. Tijdens het wachten sprak een medewerker ons aan. Hij vroeg of we de ratelslang in de shop al hadden gezien. Hij ging met ons mee naar daar en toen we even stonden te praten zei hij dat hij dacht dat Heidi een Amerikaanse was.
We zagen ook mensen peper en zout in hun bier doen. Volgens dezelfde medewerker doen Amerikanen wel vaker dingen, zoals zout en tomatensap, bij hun bier. Hij gaf eerlijk toe dat Amerikaans bier eigenlijk niet te drinken is.
Toen het eindelijk aan ons was, konden we beginnen aan onze super-mega-delux-heerlijke steak! Jammie!!!
Dag 11: Rustdag in Amarillo (Texas)
We hadden vandaag een rustige dag gepland. In de voormiddag gingen we wandelen in Palo Duro Canyon en de rest van de dag zouden we relaxen in de Westgate Mall en het hotel, aangezien we gisteren al gaan eten zijn in de Big Texan Steak Ranch.
De wandeling viel ook wel anders uit dan gepland. Er zijn geen aangelegde paden, maar enkel smalle paadjes door de wildernis. Dat was voor ons geen probleem. Het echte probleem waren de insecten. Overal om ons heen vlogen insecten met grote honger. Op de parking sprak een vrouw ons al aan, en bood ons aan om haar deet-spray te gebruiken om de insecten weg te houden. We hebben ons dan volgespoten en vertrokken vol goede moed. Omdat we de eerste 50m van de pad al helemaal omsingeld waren door insecten, zijn we teruggegaan naar de weg, en zijn we langs de weg gaan wandelen.
Onderweg zagen we een duizendpoot en een ander pluizig beestje. 1km verder en 5 stevige beten later zijn we toch maar terug richting auto gegaan om niet helemaal onder de beten te zitten.
We zijn dan met de auto nog naar enkele uitkijkpunten gereden voor we weer naar het hotel vertrokken.
In het hotel hadden we een douche genomen en zijn toen naar de Westgate Mall vertrokken.
Dag 12: Vandaag zijn we halfweg
We hebben vandaag weer een staat aan onze lijst voor deze trip toegevoegd. We reden van Amarillo in Texas naar Santa Fe in New Mexico.
Op enkele kilometers van het hotel, Comfort Inn, kwamen we onze eerste stop al tegen, Cadillac Ranch. Dit kunstwerk bestaat uit 10 Cadillacs die met de neus naar beneden in de grond zijn begraven. De auto’s zijn gerangschikt volgens jaartal. Iedereen mag met graffiti op de auto’s spuiten.
Na een korte stop bij het Vega Motel, kwamen we bij het Midpoint Café. Dit café ligt perfect in het midden tussen Chicago en Los Angeles. Van hieruit hadden we nog 1139 mijl te gaan.
Volgende plaats op de lijst was Glenrio. Dit dorp ligt al sinds 1903 op de grens tussen Texas en New Mexico. Maar toen een paar 100m verder de Interstate werd geopend, werd Glenrio helemaal verlaten. Zelfs de weg richting New Mexico is enkel nog een zandweg. We zijn dan maar teruggedraaid en hebben een stuk via de interstate gereden, tot Route 66 weer een gewone weg was.
In Santa Rosa hebben we geluncht in de Silver Moon diner. Je kan hier heerlijk Mexicaans eten. Al vond Heidi de cheese sticks het lekkerste van de menu. Ook de tafel naast ons vond het maar niets…
Na het eten gingen we wat verderop naar het Route 66 Auto Museum. Er staat een knappe collectie van historische auto’s, zoals Corvettes, Fords en enkele Hotrods.
Vervolgens ging het naar Santa Fe, waar we een wandeling maakten door het historische centrum en langs de vele kraampjes met juweeltjes.
Voor het avondeten zijn we nog even langs de winkels in Santa Fe Place gegaan. Hier viel op dat Santa Fe een armere regio is en er meer criminaliteit is. In één winkel moesten we aan de kassa wachten omdat de winkelmedewerker enkele mensen in de gaten moest houden tot de security er was. We denken dat het gekende winkeldieven waren. Ook in de supermarkt werden er mensen buitengezet.
Morgenvoormiddag staat er weer een wandeling op het programma. Hopelijk wordt deze aangenamer dan die in Amarillo…
Dag 13: Een leerrijke dag in de buurt van Santa Fe (New Mexico)
Het was een actieve en leerrijke dag vandaag!
In de voormiddag gingen we wandelen in het Bandelier National Monument. Op 15km van de ingang moesten we de shuttle nemen die ons naar het bezoekerscentrum bracht. Het park van de National Park Service werd 11 000 jaar geleden bewoond door de voorouders van de Native Americans.
De overblijfselen van hun huizen en grotwoningen kunnen worden bezocht langs een mooie wandeling door de vallei. We deden een tocht van 4km die eerst langs de rotswoningen in de kliffen ging en dan verder liep door het bos langs de rivier.
Twee jaar geleden was er gigantische overstroming in de vallei, en dit was nog heel duidelijk te zien. Overal lagen er boomstammen die door het water waren meegesleurd. Een ranger vertelde dat een andere trail was afgesloten, omdat de paden langs de rotswand gewoon verdwenen waren. Onderweg zagen we ook de huidige bewoners van het park: veel hagedissen en enkele hertjes, met jongen. De vogelspinnen waarover Heidi op de website had gelezen zijn we gelukkig niet tegengekomen…
Bradbury Science Museum en Los Alamos
Toen we met de shuttle terug bij de auto aankwamen, was het al half 1. We zijn eerst een broodje gaan eten en dan naar het Bradbury Science Museum gereden. Dit museum gaat over de geschiedenis en toekomst van Los Alamos. In 1943 was Los Alamos een supergeheim dorp. Op papier bestond het niet. Dit was met reden, want het was hier dat de atoombom werd ontwikkeld die op Hiroshima en Nagasaki werd gedropt.
Van het museum was het nog 2u15 rijden naar het hotel in Albuquerque, Best Western Plus Rio Grande Inn. We zijn nog even naar het Coronado Center geweest, waar we iets gegeten hebben. Nadien weer naar het hotel om dit verslag te typen!
Dag 14: Van New Mexico naar Arizona
Ook vandaag stond er een mooie wandeling op de planning. Van Albuquerque reden we naar El Morro National Monument. Historisch gezien was dit een belangrijke plaats omdat er aan de voet van de heel herkenbare rots altijd water te vinden was. De indianen kwamen er in de jaren 1200 al en nadien passeerden er de Spaanse conquistadores en later de mensen die in het westen een beter leven zochten. De rotsen staan volgeschreven met petrogliefen en teksten van de mensen die er zijn gepasseerd.
We volgden de trail die naar de top van de rots ging. De ranger van dienst, Jaremy Maybee, raadde ons aan om de trail in omgekeerde richting te volgen. Er was slecht weer op komst en zo zouden we het snelst bij de ruïnes boven op de rots komen en snel weer naar beneden kunnen, mocht het beginnen stormen. Gelukkig hebben we geen regen gehad en hebben we de volledige trail kunnen volgen. De regen kregen we op weg van Gallup naar Holbrook…
Op de top hadden we een prachtig uitzicht op de vlakte rondom El Morro. Het park is minder bekend, maar zeker de moeite waard als je in New Mexico bent!
Tegen dat we terug kwamen van de wandeling was het al 13 uur en kregen we honger. Het plan was om in het volgende dorp iets te eten, maar viel dat even tegen… We kwamen maar 1 dorp tegen voor we in Gallup waren en daar was helemaal niets te zien.. We zijn dan maar doorgereden naar Gallup en om 14u15 konden we eindelijk iets eten.
Gallup, New Mexico
In Gallup zijn we nog gestopt bij het El Rancho hotel. Dit hotel is een vaste waarde aan Route 66. Veel bekende western acteurs hebben hier gelogeerd tijdens de opnames van films in de nabijgelegen gebieden. Een beetje verder kwamen we nog een 3de van de Muffler Men tegen. Deze reus had niets meer in zijn handen en stond op het dak van een garage om reclame te maken voor de auto’s.
Tussen Gallup en Holbrook hadden we niets meer gepland, want er was enkel Petrified Forest en dit park hadden we al eens bezocht. We hebben Route 66 gevolgd waar hij nog bestond en hebben het laatste stuk langs de interstate gereden.
Morgen rijden we naar Needles en gaan we ons geluk testen in het wanna-be Las Vegas, Laughlin.
Vandaag slapen we in Best Western Arizonian Inn.
Dag 15: Een bezoek aan de bezieler van Route 66 in Seligman
We hebben hem nog niet kunnen missen, maar vandaag hebben we onze zonnebril niet nodig gehad. Het weer was niet geweldig vandaag. Toen we gingen ontbijten, zeverde het een beetje maar bij het vertrek was het droog. In Holbrook stopten we snel voor enkele foto’s bij het Wigwam Motel. Hier kan je overnachten in een wigwam!
We zijn dan nog droog tot in Williams geraakt. Hier hebben we in een echte diner geluncht. Vanaf toen heeft het soms geregend.
Spijtig genoeg regende het ook nog toen we in Seligman aankwamen. We hebben dus maar snel enkele foto’s kunnen maken. Voor de rest hebben we wat rondgekeken in de vele souvenirwinkeltjes. We kwamen zelfs de legendarische (voor Route 66 fans) Angel Delgadillo tegen bij zijn barbershop. Vanuit Seligman vertrekt ook een van Jelle’s favoriete stukken van Route 66: 140km waarbij je bijna niets of niemand tegenkomt.
Oatman, waar ezels baas zijn
Na Kingman begonnen we aan de klim langs een smalle bergweg naar Oatman. Spijtig genoeg begon het ook hier net keihard te regenen. In de verte zagen we veel bliksems recht naar de grond gaan. Gelukkig stopte het met regenen tegen dat we in Oatman waren. In dit western dorp lopen er ezels door de straten. Het zijn de nakomelingen van de ezels die vroeger werden ingezet in de mijnen rond Oatman. Toen de mijnen sloten, werden de ezels vrijgelaten.
Alle winkeltjes begonnen wel alles in te pakken of vast te maken. In een winkel hoorden we iemand zeggen dat er een grote storm zou passeren. Omdat we bij de heenweg al de bliksems in de verte konden zien, zijn we maar niet te lang gebleven en zijn we snel weer doorgereden naar het hotel.
De weg van Oatman naar de snelweg leek heel lang te duren, want we voelden ons niet echt veilig. De bliksems kwamen steeds dichterbij, veel te dichtbij eigenlijk… Jelle kreeg ondertussen ook een waarschuwing op zijn gsm voor overstromingen. En laten wij nu net door een gebied rijden dat volstaat met waarschuwingen voor “flash floods”! We waren heel blij dat we eindelijk bij het hotel, Best Western Colorado River Inn, waren.
Na het inchecken zijn we naar Laughlin gereden. Dit is een mini-Las Vegas. Hier zijn we naar het Aquarius Resort gegaan. Eens binnen merk je het verschil met Vegas niet. Een gigantisch casino, en even weinig winst…
Morgen de laatste lange trip, naar Los Angeles.
Dag 16: De laatste etappe, van Needles (Californië) naar Los Angeles (Californië):
De laatste lange rit van onze trip ging van Needles naar Los Angeles. We zouden rond 14u30 bij het hotel, Best Western Plus Stovall’s Inn, in Anaheim zijn. Maar het was onze dag niet..
We moesten bijna 80 km omrijden omdat de weg overstroomd was. Er waren al 2 pick-ups door het water gereden en dat leek goed te lukken. Maar toch twijfelden we nog. Toen er uit de andere richting nog een gewone auto doorreed, hebben we het ook gewaagd, en zijn we toch door het water gereden. Gelukkig leek het water dieper dan het was.
Tweede keer pech toen de weg die we moesten nemen, was afgesloten. Een andere route gezocht, bleek dat die ook was afgesloten. Weer een andere route gevonden, en daar konden we eindelijk onze weg verderzetten.
We hebben gegeten in Barstow en dan nog het laatste stuk van Route 66 afgewerkt voor we over de interstate Los Angeles zouden binnenrijden. Toen we net op de Interstate waren sloeg pech voor de derde keer toe, file…
We hebben 2u30 in de file gestaan om 25km te rijden!!! Meteen maakten we kennis met een algemene routine in Los Angeles: samen in de file, ja, gezellig!
Uiteindelijk waren we bij het hotel geraakt. Normaal zouden we goed op tijd zijn en via Santa Monica naar Hollywood rijden voor het concert van The Offspring. Maar nu waren we 3 uur later dan gepland, dus moesten we direct doorrijden naar Hollywood om op tijd te zijn. En rarara, weer file!
Concert The Offspring in Hollywood
Gelukkig begon het concert later dan we dachten, dus hebben we nog snel een croque kunnen oppakken om toch iets gegeten te hebben en zijn we naar het concert geweest. Het voorprogramma was maar niets. F.E.A.R is al een oude groep en de zanger zijn stembanden hadden duidelijk hun beste tijd gehad. The Offspring was goed, maar viel toch een beetje tegen. Te veel nummers na elkaar spelen, weinig interactie met het publiek. Op Groezrock waren ze beter… En het stond hard! Wat zeg je? Dat het hard stond! Watte? Het stond hard! Geen idee wat je zegt, want ik ben doof omdat de muziek te hard stond! Heidi ging zalig slapen, want ze ging niets horen!
Dag 17: Disneyland
We zijn vandaag naar Disneyland geweest. Omdat we vorige keer beide parken al eens deden, hebben we nu enkel een ticket voor het Disneyland Park. Het was warm en druk! Gelukkig hebben we wel de attracties kunnen doen die we wilden doen.
Morgen laatste dag van de trip. We hebben niets speciaals gepland, buiten nog wat shoppen en Route 66 afwerken door het eindpunt in Santa Monica te bezoeken.
Dag 18: Santa Monica, het einde van Route 66
Voor onze laatste dag hadden we niet veel gepland. Het enige dat we zeker zouden doen, was Route 66 afwerken door het eindpunt in Santa Monica op te zoeken.
We startten de dag met wat shoppen en kort na de middag reden we, met de nodige file (op een zondag!!!), naar Santa Monica. We maakten een wandeling over de Santa Monica Pier waar we het eindpunt van Route 66 tegenkwamen. Het was er wel ongelooflijk druk.
Nadien hebben we nog een broodje gegeten en over Third Street Promenade gewandeld. (Waar we trouwens een winkeldief betrapt hebben!)
We sliepen in Crowne Plaza Los Angeles Airport.
Hiermee zat onze reis er weer op en konden we onze valiezen klaarmaken voor de reis terug naar België. Het wordt een korte nacht, want om 4 uur gaat de wekker om naar de luchthaven te vertrekken voor onze ochtendvlucht naar Atlanta.
Dag 19: Vlucht Los Angeles naar Brussel, via Atlanta
We vlogen opnieuw met Delta. Dit keer hadden we 2 maal geluk. Zowel in onze korte vlucht als in onze lange vlucht hadden we economy plus mogen vliegen, aangezien de vlieger niet vol zat en we gevraagd hadden om aan de nooduitgang te zitten. Heerlijk, van niemand of iets last gehad.
